«Oroitzapen polita dut nire atletismoko ibilbide osoarena»
25 urte atletismoari eskaini ostean, kirol profesionala uztea erabaki du Naroa Agirrek; aurrerantzean ere ariketa fisikoa egiten jarraitzea da bere asmoa, maila apalagoan, baina helburuak jarriz.
Naroa Agirre; pertika jauzilaria.
Bizitza berri bati ekingo dio Naroa Agirrek (Donostia, 1979). Izan ere, kirol profesionala uzteaz gain, otsailean ama izatekotan da. Donostiako Atletikon ibili da txikitatik, eta bertan jarraitzeko asmoa du. Kirol ibilbide oparoa osatu du zinez, lorpenez betea. Espainiako hainbat txapelketa irabaziak ditu, eta Atenasko Olinpiar Jokoetara ere iritsi zen.
Egin berri dizute omenaldia Donostiako Atletikoko lagunek. Nolakoa izan zen?
Deskribatzeko hitza hunkigarria da. Klubak esan zidan omenaldi bat egin nahi zidala, eta baietz esan nuen, noski. Atletismo atalak bultzatu zuen bereziki, nire lehen entrenatzailea Jose Martin Perez Martintxo-ren ekimenez. Esan nien ilusioa egiten zidala, baina ez nuela ezer handirik nahi. Aieten elkartu ginen, Atletikoren egoitzan, eta izugarrizko ezustekoa izan zen. Martintxok lan oso handia hartu zuen eta azaldu ziren nire kuadrilla, nirekin ikasitako bi lagun, txikitan nirekin atletismoan ibilitakoak, nire lehenengo begiraleak, ikastolako irakasleak… esaten hasita ere jende piloa utziko dut kanpoan. Omenaldia hasi zen eta jendea ikusten nindoan pixkanaka. Batzuek hitz egin zuten, eta gero bideo bat jarri zuten, nire ibilbidearen errepasoa egiteko. Espero nuena baino askoz jende gehiago bildu zen, baina denek zuten euren esanahia, eta oso polita izan zen. Goxoa eta familiakoa izan zen. Nire senarra ere harrituta geratu zen; omenaldia azken batean biei begira egin zuten, atleta eta entrenatzaile gisa.
Hogeita bost urte bada zerbait. Nola bizi izan duzu zure kirol ibilbidea?
Esan zidatenean lehenengo aldiz hogeita bost urte neramatzala klubean, pila bat iruditu zitzaidan, baina kontatzen hasi eta jabetu nintzen horrela zela. Oroitzapen polita daukat atletismoko nire ibilbide osoarena. Oso desberdina zen hasieran ikastolan hasi nintzenean denbora pasa gisa, lagunekin, aitak lehietara eramaten ninduenean, eta gerora maila profesionalean bizitakoa. Edonola, oso kuttuna izan dut hasieratik atletismoa.
Zergatik pertika jauzia?
Atletismoaren barruko diziplinetako bat da, eta beranduenen probatu nuenetakoa, duen konplexutasunagatik. Luzera jauzia egiten nuen eta pertika probatu eta gogoko nuela ikusi nuenean, nahiko berandu zen, jada ikastera joan behar nintzelako.
Ikasketak bukatu eta profesionalki atletismoan sartzea erabaki zenuenean, aldaketa handia izango zen, ezta?
Aldaketa izan zen, baina ez erabakia bat-batean hartu nuelako. Nire entrenatzailea izandakoak eta nire senarrak ikusi zuten banuela gaitasuna pertika jauzian aritzeko. Baina nik oso argi nuen ingurumen zientziak ikasi nahi nuela, eta garai hartan, hemen ez zegoen. Bartzelonara joan nintzen eta lau urteko parentesi baten moduan hartu nuen, gero banekielako atletismoan saiatuko nintzela. Beraz, nahiko naturala izan zen ibilbidea, nahiko progresiboa, eta egia da, 2002an, Donostiara itzuli nintzenean, serio hartu nuela eta dena ongi atera zitzaidala.
Zer eman dizu Donostiako Atletikok?
Euskarri oso handia izan da. Ikusten dut klubak niri askoz gehiago eman didala, nik klubari baino. Omenaldian eskerrak eman zizkidaten hainbeste urtez aritzeagatik, baina niretzat sekulako babesa izan da. Martintxok jarraitzen du atletismo ataleko kide izaten, lehietan beti hor egoten da. Beti oso gertukoa sentitu izan dut kluba, oso maitatua izan naiz, oso ondo zaindua. Atletismoa bakarkako kirola da, baina gero badaude txapelketak klub moduanparte hartzen dena, eta hor benetako elkartasuna egoten da atleten artean. Atletikon benetan koloreak sentitzen ditugu, hori lortzen du klubak.
Sekulako lorpenak egin dituzu. Erreferente sentitu zara inoiz?
Esaten dizutenean, pentsatzen dut eta ulertu dezaket, Espainiako marka dudalako eta txapelketa asko irabazi ditudalako Espainia mailan. Baina pistan nagoenean ez dut horrelako ezer sentitzen, ni jauzilari bat naiz eta ahalik eta ondoen saiatzen naiz egiten.
Espainiako marka hautsi zenueneko egun hori gogoan duzu bereziki?
Bai, grabatua dago, eta askotan ikusia daukat. Beste asko bezala dut gogoan, baina hori esanguratsuagoa da azkena izan zelako. Momentuan bertan izan zen Espainiako marka bat hausteak egiten dizun ilusioa.
Zein momentu berezi aukeratuko zenuke zure ibilbidetik?
Momentu bereziak asko daude… lehen aldiz, behin apustua eginda, lehenengo Espainiako errekorra egin nuenean, horrek suposatu zuen Europako Txapelketarako gutxienekoa izatea. Beraz, oso egun berezia izan zen. Txapelketa moduan, zalantzarik gabe, Olinpiar Jokoetakoa, Atenasko seigarren postua. Horiek bi aipatzeagatik, bat marka aldetik, eta bestea momentu aldetik. Baina, noski, momentu asko egon dira eta txapelketa oso politak ere bizi izan ditut.
Zer izan zen Olinpiar Jokoetara iristea?
Prozesu natural bat da. Nik lortua nuen aurretik sartzea, baina Londresen lesioagatik ezin izan nuen saiatu, eta Rioko azkenekoetara ez nintzen iritsi zentimetro batzuengatik. Atenasera egokitu zitzaidan joatea, zortea izan nuen eta haraino iritsi nintzen. Kanpotik beti ikusten da askoz ere areagoatuagoa dena, gero han barruan zaudenean baino.
Hala ere, Olinpiar Jokoek duten oihartzuna sekulakoa izaten da. Urduritasuna nabarituko zenuen, ez?
Azkenean lehia bat gehiago da. Zentzu horretan, beti eraman dut oso ongi kontrol hori. Oso desberdina da kanpotik ikusita eta inguratzen duen guztia, baina ni pistan nagoenean pertikarekin jauzi egiteko prest, dena berdina da. Epaile bat daukazu, zure pertikak dituzu eta aurkariak. Askotan ez du esan nahi Olinpiar Joko batzuetan Gipuzkoako Txapelketa batean baino urduriago egongo naizenik.
Zein da geratu zaizun arantza?
Bi Olinpiar Joko galdu izana, batez ere azkena; lesioarena gehiago barkatu nion nire buruari. Zentimetro batzuetara geratzearena gogorragoa da. Beste arantzatxoa izan da 4,56 metroan geratzearena; nik pentsatzen nuen gehiago balio nuela, baina ez nintzen erakusteko gai izan.
Bukatu da orduan Naroa Agirreren ibilbidea atletismoaren munduan, edo baduzu asmoa entrenatzaile gisa jarraitzeko edo?
Entrenatzaile moduan ez dut sekula ikusi nire burua, eta ez dut uste inoiz aldatuko denik. Haurdun geratu aurretik erabaki nuen pertika serioski uztea, orduan niretzako trantsizio hori erraza izan da, segituan geratu nintzelako haurdun. Ez dut denborarik izan haurdun geratu aurretik pentsatzeko ea kirola uzteko aukera ona izan den. Guztiz uztea baino gehiago, nik buruan nuen kirola egiten jarraitzea osasuntsu mantentzeko, eta klubarekin hain harreman estua izanda, entrenatzaileak esan zidan entrenatzen jarraitu nezakeela, luzera jauzian aritzeko, eta klubari ere lagunduko niola. Gainera, horrela, lotuko naiz entrenatzen jarraitzeko erregulartasun batekin. Ideia hori da, baina ez dakit gorputza nola geratuko zaidan erditzearen ostean, eta umearekin nola moldatuko naizen.
Kirol ibilbideaz gain, Goenkale telesailean aktore aritu zinenean ezaguna egin zinen beste era batetara. Zein oroitzapen gordetzen duzu?
Telebistak ematen dizuna da aurpegi bat prentsak ematen ez dizuna. Prentsan askotan atera izan nintzen, baina telebistan elkarrizketa edo txapelketa jakin batzuetan. Goenkalerekin euskaldun askoren etxean sartu nintzen, eta kaletik askok egiten zidaten kasu. Gogoratzen dut behin Goenkaleko batek esan zidala bere amonak ikusi ninduela makil batekin korrika, eta galdetu ziola ea zertan nenbilen. Oso oroitzapen ona gordetzen dut, oso ongi tratatzen ninduten, baina ez dut sekula halako zerbaitetan aritzea pentsatu.
Donostiako Udala bultzatzen ari da bereziki emakumeak dituzten hiriko klubak. Zuk nola ikusten duzu egoera?
Orokorrean ezin dut hitz egin, ez naiz gai ikusten. Oso ondo iruditzen zaidana da erakundeak egiten ari diren bultzada hori emakumea kirolean sar dadin edo garrantzia gehiago izan dezan. Egia da kirolean emakumeok beti atzerago geratzen garela, eta adin bat dagoela askok kirola uzten dutena. Orain komunikabideetan ere gehiago ikus daiteke emakumeen kirola eta neskek erreferenteak izatea garrantzitsua da.
DI DA BATEAN
Kirolaria ez bazina?
Orain irakasle gisa nabil eta nire ametsa horretan jarraitzea da. Txikitan ez nekien zer izan nahi nuen eta bizitzak eraman nau alde batetik eta bestetik.
Donostian baduzu gogoko duzun leku berezirik? Ez.
Entrenatzaile bat? Jon Karla Lizeaga.
Baduzu emakume kirolariren bat bereziki gogoko duzuna? Josune Bereziartu eskalatzailea. Gustatzen zait bi arloak apreziatzen dituelako. Batetik, bere lorpen guztiak izugarriak direlako, eta, bestetik, bere izaerarengatik. Oso umila da, jatorra, erraz barneratzen ditu lorpenak eta garrantzi gutxi ematen die.
Bisitatu ez duzun eta ezagutu nahiko zenukeen munduko txokoren bat? Kuba.
Baduzu ohiturarik telebistan kirola ikusteko? Egia esan, gehiegi ez. Olinpiar Jokoetan bai, ikusten ditut kirol desberdinak. Gimnasia artistikoa ikustea gogoko dut, Rafa Nadalen tenis partidak, igeriketa ere bai… baina ez ditut atletismoa bezainbeste jarraitzen.
Zein zaletasun dituzu? Pelikulak ikustea gogoko dut eta paseatzea ere bai, baina ez dut beste ezer berezirik egiten.
Gabonak gogoko dituzu? Bai, asko.
Baserritarrez janzteko ohitura duzu? Banuen ohitura, baina galdu egin nuen. Orain eskolan berriro janzten naiz baserritarrez.
San Tomas eguna gogoko duzu? Bai, baina egia da ez naizela parte hartzekoa. Txikitan, gurasoekin joaten nintzen txerria ikustera, gero kuadrillarekin ateratzen hasi nintzen, eta orain beste perspektiba bat dut. Haurra jaiotzean, pentsatzen dut beste era batera biziko dudala.
2018rako desiorik? Erditzea ongi joan dadila, eta haurra osasuntsu jaio dadila.
(Argazkia: Estitxu Zabala)
