Zer egingo zenuke, egun arrunt batean, etxeko idazmahaian irakurtzen zabiltzala, ezerezetik eta arrazoirik gabe, leihoz kanpoko norbaitek tiro egingo balizu? Zer egingo zenuke, nork tirokatu zaituen eta zergatik jakiterik ez bazenu? Poliziari hilketaren arrazoiak argitzen laguntzeko zantzurik ez balego, eta ikerketa hasi bezain laster bertan behera utzi beharko balute? Horixe gertatzen zaio Boris Robici Darko Sinko esloveniarraren filmean, Zinemaldiko New Directors sailean lehiatu den Inventory-ko protagonistari. Lasai-lasai etxean irakurtzen ari dela izango du bizi duen eguneroko lasaitasuna eta sinpletasuna azpikoz gora jarriko dituen eraso ulertezina. Pozik bizi da Boris, unibertsitateko maisu laguntzaile Ekonomia fakultatean, ezkonbizitza zoriontsuan, Esloveniako hiriren bateko erdi-goi mailako auzunean… Baina malezia umoristikoz betetako Sinkoren gidoiak bere lekutik aterako du pertsonaia, eta guztiz galduta utziko du, mesfidantza eta paranoia zurrunbiloan sartuta.
Meta fikziozko joko interesgarriarekin, Robicen alderantzizko deus ex machina moduko horrek jartzen du martxan filma: gauzak konponduko dituen mirari batekin, bizitzaren zentzugabekeriaren ikur ezinhobea den tiro kaotikoarekin esku hartzen du gidoian. Aki Kaurismakiren Europa hotzaren parodia estilotik edaten du Sinkoren umoreak, eta Coen anaien protagonisten patetismo barregarria ere burura dator Dejan Spasicek aurpegiera tristearekin (A simple man-eko protagonistak bezala, bizitzaren zentzugabekeriak pizten digun neurotizismo hori ezinhobeto transmititzen du aktoreak). Aipatzekoa da, horrez gain, ez dela ohikoa New Directors saileko istorioa (zinemagile gazte garaikideek aurrera ateratzen dituzten proiektuak, alegia) euren gazte giroko testuinguruetatik aldentzea. Zuzendari esloveniarra ordea, adin ertaineko krisialdira hurbiltzen da enpatia handiarekin; jada bizitza errealizatuta izan behar omen duten horien antsietate eta zentzugabetasun krisi ulergaitzetara gerturatzen da, eta, bide batez, Europako erdi-mailako klaseen bizi estilo kaskarra auzitan jartzen du.
Genero poliziakoarekin eta komediarekin ere bikain daki jolasten Robicek, eta ikuslea bihurrikeriaz engainatzen du, hasieran thriller bat dirudiena azkar hurbiltzen baita bizitzaren absurdoari buruzko norabide gabeko istoriora. Baina noranzko eta zentzu gabezia horrexek emango dio protagonistari bizi duen egunerokoa (lana, lagunak, ingurua…) beste begi batzuekin ikusteko aukera eta, hala, bere bizitzaren patua birplanteatzeko askatasuna. Era berean, zuzendari gaztearen engainu horrek genero bat abiapuntu hartzetik azkar alde batera uzteak, filma ere kausa efektu kateetatik libratzen du, gidoiari izugarrizko freskura eman, eta askatasunez ezohiko bide eta egoerak bilatuz. Ez da inoiz erraza izaten bide berriak bilatzea, zentzu falta horrekin batera datorren antsietatea ibilbide askatzailearen parte izaten da-eta. Baina esplorazioak askotan ematen ditu bere fruituak: Darko Sinkoren kasuan, behintzat, agerikoa da, seguruenik aurtengo Zinemaldiko zuzendari berrien arteko film biribilena zuzendu baitu.
