«Harro nago Lauaxeta ezagutzearen alde egin dudan lanarekin»
Adarra saria emanez, sei hamarkadako ibilbidea aitortuko diote larunbatean, eta kontzertua emango du segidan, Donostiako Viktoria Eugenia antzokian.
Antton Valverde, Adarra saria iragartzeko prentsaurrekoaren aurretik, Viktoria Eugenia antzokian.Xalba Ramirez Herri kantak eta bertso zaharrak berreskuratzea. Euskal poeta klasikoen eta emakumezko egileen obrak zabaltzea. Euskal kantagintza berriaren oholtzetara pianoa eramatea. Tradizioa eta modernitatea uztartzea. Eta «intimismoak, fintasunak eta dotorezia klasikoak igurtzitako estilo pertsonala» garatzea. Horiek guztiak goraipatu dizkio Adarra sariaren epaimahaiak Antton Valverderi (Donostia, 1943). Sei hamarkadako ibilbidea osatu du abeslari, piano jotzaile eta musikagileak; bakarka, beste proiektu batzuetan nahiz beste artista batzuk laguntzen, hamaika disko eta ezin konta ahala kontzertu eman ditu urteotan. Eta ibilbide hori aitortuko diote larunbatean bere sorterrian, Adarra saria emanda. Viktoria Eugenia antzokian kontzertua emango du segidan, Joxean Goikoetxea (akordeoia), Francisco Herrero (biolina), Ivan Carmona (biolontxeloa) eta Txema Garces (kontrabaxua) lagun dituela.
Kontzerturako aste gutxi batzuen faltan, joko dituzten abesti gehienak erabakita zeuzkan Valverdek. «Ondo nabil, betiko moduan. Pixkanaka-pixkanaka zahartzen, tokatzen den araberan, baina ondo sentitzen naiz. Eta Adarra saria dela eta, kontent», zioen, adeitsu eta irribarre batez, kafetegiko mahaiaren bueltan. Segitzen du pianoa egunero jotzen, poesia irakurtzen, sortzen. Eta aurrera ez ezik, atzera begira ere jarri dute kazetariaren galderek.
Brahmsen musika lagun, txikitan maiz entzun omen zenuen aita Lizardi ozen irakurtzen. Etxetik sortu zitzaizun, beraz, musika klasikorako eta poesiarako zaletasuna?
Dudarik ez, bai horixe. Aitak Brahmsen bigarren sinfonia jartzen zuen, eta, haren gainetik, amak Lizardi irakurtzen zuen. Eta giro horretan, ezin eskapo egin, noski [barrez]. Musika klasikoaren zalea, Brahms zalea, Lizardi zalea eta euskara zalea naiz. Etxean hartutakoak dira horiek.
Zure belaunaldiko kantari gehienek gitarra hartu zuten garaian, pianoarekin taularatu zinen zu…
Bai, baina ez hasieratik. Ni ere gitarrarekin hasi nintzen, eta urte dezente ibili nintzen, gainera. Hasieran ni bakarrik, eta gero, gitarra jotzen nuelako juntatu nintzen zen Oskarbikoekin; hango batek soldaduska egin behar zuen, eta ni deitu ninduten hura ordezkatzeko. Eta gero, halako batean, ez dakit Xabierri [Lete] edo niri bururatu zitzaigun pianoa erabili behar genuela. Txikitatik, nire bizitza guztian pianoa jotzen ibili naiz; 6 urterekin hasi nintzen, eta orain arte.
Elkarrizketa hau Berria-tik ekarri dugu, CC lizentziei esker. Hemen jarraitu dezakezue irakurtzen.
