Basoaren kolore eta usainak loratu dira Loiolan
Perretxiko Jaiarekin eman diete amaiera, urteroko legez, Loiolatarra Kirol Elkarteak antolatutako Mikologia Jardunaldiei. 200 espezie bildu dituzte aurten, Latsarien plazan erakusketa erraldoia egiteko.
Perretxiko Jaia ospatu dute gaur Loiolan.Nagore Garmendia 
Lauso esnatu da igandea Loiolan; udazkeneko lehen euriek bota dute berea, eta neguko koloreek hartu dute auzoa. Pena da, urriko lehen asteburua beti izaten delako egun berezia Loiolan. Onddo usainak betetzen ditu kaleak, Latsarien plaza eta tabernak.
Zaila izaten ari da Loiolatarra elkarteko kideentzat, dena behar bezala muntatzea. Goizean goiz hasten dira dena antolatzen, postuetakoei ongi etorria ematen. Hala ere, ez dute plaza erdian muntatzeari uko egin; karpak jarri eta beren baso propioa sortu dute, koloretsu zein berezia.
Goizeko lehen ordutik gerturatu da jendea jaki salmentan dihardutenengana, etxera poltsak beteta iristeko. Beste plazer mota bat da hori, askorentzako. Eguraldi ona lagun, kolore berezia izan ohi du auzoak egun honetan, urtero. Kasualitatea izango da, udazkena loratzearekin batera atertzen delako zerua eta ematen diolako paso Latsari plaza jendez eta usain goxoz betetzeari.
Bitxia da, ordea, euri tantek ere ematen baitiote xarma egunari. Neguko tenperaturak, koloreak… 200 espezie desberdineko erakusketa jarri dute Loiolatarrakoek plazan, ikusgai. Harriduraz kontatu digu Patxi Lagok hori, ez baitzuten hainbesteko aniztasunik espero. Uste zutena baino jende gehiago gerturatu da, baita ere; eguraldiak etxean geratzera gonbidatzen badu ere, askok ez dute egun berezi hau galdu nahi izan.
Elkarrekin gozatzeko eguna
Perretxiko festa bada Loiola beste auzoengandik desberdintzen duen zerbait, auzoarena berarena den zerbait, urtero auzoan bizi baina bertan bizitzarik egiten ez dutenek disfrutatzen duten zerbait. Jai herrikoi bat, auzotik auzoarentzat egina, jai bat zer den horren inguruko eztabaida piztu dezakeena; jai bat delako, baina ez da beste jaiak bezalakoa.
Hamaiketakoa bapo egin ondoren, pasieran ibiltzeko unea da. Tamaina, pisu eta kolore eroak dituzten perretxikoak gertutik ikusteko unea, argazkiak ateratzekoa, Lagoren hitzak entzutekoa. Basoetan murgiltzeko aitzakia perfektu bat, basorik zapaldu gabe, etxe ondoko goxotasunean. Eta etxekoekin.
Familiak ikusten dira, lagun taldeak, adinekoak eta haurrak, aiton-amonak bilobak besotan. Batzuek ez dute nahikorik izan ikustearekin, mugikorrean dena izoztuta eduki nahi izan dutela. Erakusteko gogoa ematen du, bai. Konpartitu eta elkarrekin gozatzekoa.
Usain… goxoak?
Bisitarien kuriositatea ikusten da beren aurpegietan; nola ikutzen dituzten perretxikoak, nola usaindu, irribarre egiten dute, eta nazka aurpegiak ere antzematen dira. Lagok esanda dakigu perretxikoek usain bereziak izan ditzaketela: nazkagarriak – baratxuri edota arrain usaina, esaterako – hala gozoak – melokotoi usaina, besteak beste.
Hala, jendeari gehien interesatzen zaiona, jangarriak diren edo ez jakitea da. Hori da Lagori gehien egiten dioten galdera, urtero errepikatzen dena. Perretxikoen kolore aldaketa – batzuek kolorea aldatzen dute behin moztuta – ere bada kuriositatea pizten duen kontuetako bat; naturak bere baitan egiten dituen aldaketak, batzuetan, harrigarriak dira ikusten.
