Altza: hirigintzako salbuespen egoera iraunkorra
Lastima da Donostiako plan orokorrak etxebizitzaren gaiari buruzko benetako eztabaida bideratzeko balio ez izatea. Hori esaten dugu Hirigintzako zinegotzia planteatzen ari den terminoak benetan anodinoak direlako: etxebizitza behar denez, plan orokorraren aurrerakinak jasotzen dituen printzipioen gainetik igaro behar da: hiri trinkoa, joan-etorriak minimizatzen dituena, sozialki kohesionatua eta orekatua. Eta Auditz Akularreko proiektua eraiki behar da (2006an onartutako planaren aldaketa batetik datorrena, 60ko hamarkadako desarrollismoari jarraiki), Altzako eta Ekialdeko Barrutiko (Pasai Antxo barne) balio agroekologiko handiko eta birika berdeko ia 100 hektarea landa lurzoru urbanizatuz, inbadituz eta suntsituz.
Baina zein da egin nahi ez den eztabaida, zer isiltzen eta ezkutatzen da? Honakoa da: zenbat etxebizitza berriren eskaerari egin diezaiokeen aurre lurraldeak. Edo, bestela esanda, zein den gure lurraldearen harrera ahalmena.
Hau da, eskaria 20.000 familiakoa balitz, Gipuzkoa plazako lorategian edo Uliako, Igeldoko edo Urgulleko magaletan eraikiko litzateke? Zergatik Antondegi desklasifikatu eta landa lurzoru gisa utzi da, 2010eko planean aurreikusitako 3.000 etxebizitza berriak eraiki gabe, eta Auditz Akular su eta gar mantentzen da?
«Auditz Akular ezin da izan garapen iraunkorraren printzipioen salbuespena. Altza, berriz ere, 60ko eta 70eko hamarkadetan bezala, salbuespenezko lekua»
Ba, hori. Auditz Akular ezin da izan garapen iraunkorraren printzipioen salbuespena. Gaur egungo aurrerakinak dio iraunkortasunaren printzipioa errespetatzen dela eta horretarako ez dela lurzoru berririk okupatzen, Auditz Akularren izan ezik; hiri trinko bat diseinatzen dela, Auditz Akularren izan ezik; eta, horrela jarraitzen dute, proposamenaren ontasunak kantatuz, Altzan izan ezik. Altza, berriz ere, 60ko eta 70eko hamarkadetan bezala, salbuespenezko lekua.
Hirigintzak herritarren eskaerei erantzun behar die, baina lurraldeak berak ezartzen dizkion baldintza eta mugekin. Berriz diogu, eztabaida hiri honen harrera gaitasuna da, eta erantzuna da hiri lurzoruan bertan garatu behar dela. Imajinazioa eta ausardia eduki beharko dira, ezagutza teknikoez gain (plana idazterakoan 28 teknikarik eta zazpi udal funtzionariok esku hartzen dute), eraikitako ondarearen optimizazioa proposatzeko, datozen hamabost urteetan hutsik geratuko diren etxebizitzen kopuru handiari irteera emateko, eta abar. Horrek esan nahi du eskaintza eta eskaria kudeatzea, eraikitzen jarraitzea baino askoz zailagoa baita. Lehena hirigintza politika da, eta bigarrena negozioa.
Eztabaidaren gakoetako bat da, baina ez bakarra. Izan ere, amaitzeko, azken hilabeteotan prentsan egin ari diren hedapenaren atzean, behin eta berriz errepikatuz behar diren milaka etxebizitzak, eraikuntzaren lobbya egon daiteke. Izan ere, orain, etxebizitza librearekin amaitu duenez, lanak eta etekinak mantendu behar ditu nolabait. Ogirik ezean, onak dira opilak!
