Iragarritako porrot baten kronika
Arrakasta gisa aurkeztuko dute. Azkenean, Infernu hustu dute. Fabrika hutsak. Dozenaka gazte kalean. Legea betetzen da. Tokia prest makinariak sartzeko. Zuzenbidezko estatua ezartzen da.
Hala ere, ezin izango dute ezkutatu porrot handi baten aurrean gaudela.
Pandemiarekin, eta jada zortzi hilabeteri buruz ari gara, are nabarmenagoa egin zen etxegabetasunaren arazoa. Non lo egin ez duten ehunka pertsona, kalean bizi edo okupatu egin behar dutenak, eraikin abandonatuetan, osasungarritasun-baldintza txarretan eta goserik ez pasatzeko baliabide propiorik gabe daudenak.
Mundu guztiak etxean egon behar zuela dekretatu zenean, behin eta berriz hainbat erakundek salatu genuen kalean bizi ziren pertsoen egoera. Hauen egoera gogorrak osasun publikorako ekar zezakeen arriskuek larrialdiko harrera-baliabideak prestatzera bultzatu zituen.
Orain ez zuen axola izan baliabide horiek egoera horretan zeuden persona guztiak ez hartzea, eta haiek eraikin abandonatuetan jarraitzea, Infernuko lantegietan kasu. Horrela, Erakundeek aurreztu egiten zuten hori.
Hala ere, hainbat erakundek persona horien egoera planteatzen jarraitzen dugu. Iritzi publikoaren aurrean egin genuen, kalean eta baita hedabideetan ere. Eusko Jaurlaritzarekin, Aldundiarekin eta udalarekin batera egin genuen bilera, ekainean, eta erantzuna egoerari aurre egin beharrean, gerorako uzteko ohiturarekin jarraitu eta “jorratu beharreko” gaia zela esan zuten. Lau hilabeteren ostean, ezinezkoa izan da bilera bat egitea.
Beraz, erakundeek porrot egin dute arazo larri eta premiazko bati aurre egitean. Errealitateak diskurtso burrunbatsuak jartzen ditu bere lekuan, gure lurraldea gizarte baliabideekin abangoardian jartzeko.
Tristura sakonez ikusten dugu pandemia ez dela aldatu, eta, funtsean, egoera horiei aurre egiteko moduak ere ez.
Pertsonak lehenengo jartzeaz hitz egin zen, inor atzean ez uzteaz. Hitzak. Jabetza eskubidea ezartzen da premiazko premien aurrean. Ez dira kontuan hartzen kolektibo horiekin lan egiten duten gizarte erakundeen eskaerak. Gipuzkoan lan hori egiten duten guztiek helarazi diete erakundeei lan hori egiteko beharra eta premia. Eskaera horren aurrean isiltasuna da herritarren parte hartzeari buruzko aldarrikapenen artean gezurtatuena.
Eta orain? Pandemiaren bigarren olatuak gu berriro konfinatzeko mehatxua egiten dutenean, hasierako laukira itzultzen gara. Jendea kalean baliabiderik gabe.
Dozenaka persona kalera bota ditugu babesleku berriak bila ditzaten. Handik denbora batera kanporatuko ditugu. Pertsonen funtsezko beharrak ez betetzeaz gain, haien egunerokotasuna tortura bihurtzen dugu. Pandemiaz gain, negua ere iristen ari da. Eskutik, kalea, egoera osasungaitzetan abandonatutako eraikinak eta goseak, zeinak egoera jasan ezinegona egiten duen. Axolagabe izaten jarraituko dugu? Gizarte gisa porrot egiten ari gara.
