“Gorka, altxatzeko ordua da!”. Ama entzun dut Amaiaren gelatik oihuka. Amaia negarrez. Beti negarrez. Txikia delako negar egiten duela esaten didate. Hitz egiten ez dakielako. Gose denean edo min duenean egiten duela. Amaia beti da gose. Beti minez. Ospitalera eraman beharko genuke. Agian medikuak botikaren bat emango lioke mina kentzeko. Aitak ezetz dio. Baina ez dakit zergatik. Amaia bere tripan agertu zenetik amatxo ez da lanera joaten. Abokatua da. Paperak idazten ditu. Eta ordenagailu txikitxo bat zeukan beti soinean zintzilik. Lehen, jokoak jartzen zizkidan eta ipuinak eta Pirritx eta Porrotx… eta nirekin abesten zuen. Amaia jaio denetik ez. Ordenagailua desagertu dela uste dut. Agian ostu egin dio lapurren batek. Eta ez bada konturatu? Esan egin beharko nioke. Agian ordenagailua ezkutatu da. Triste. Amarekin egon nahiko du. Topatzen badut, nire gelara eramango dut eta nirekin egongo da eta elkarrekin jolastuko dugu. Ziur, horrela pozik jarriko dela… Agian amak non utzi duen ahaztu du. Askotan gertatzen zaio. Gauzak bilatzen egoten da askotan. Lagunduko nuke, bilatzen, baina ez dit uzten. Erditik kentzeko esaten dit beti. Agian, ohe azpian utzi du. Edo bere gelako armairuan. Edo egongelako goiko apaletan. Hor baloiak, pilotak, kotxeak, eta nire jostailu pilo bat daude. Eskutatik kentzen dizkidate eta hor uzten dituzte nirekin haserretzen direnean. Amaiarekin kontuz ibiltzen ez dakidala esaten didate. Min emango diodala. Kotxeak ez direla botatzen. Baloiarekin ezin dela egongelan jolastu. Eta pilota txikiarekin? Ezta ere! Amaia ez zegoenean, nirekin futbolean aritzen zen amatxo, egongelako mahaia baztertu eta
paseak egiten. Eta kotxe hegalarien zirkuitu bat asmatu nuenean, barre egiten zidan. Eta nire kotxeak hegalariak ziren. Orain ezin dute hegan egin. Ez didate uzten. Amaia dagoelako. “Gorka, aitatxo laster iritsiko dela! Altxa! Arropak jantzi eta etorri gosaltzera!”Aitak egunkariak banatzen ditu goiz-goizetik. Eta bukatzean etxera etortzen da ikastolara nirekin joateko. “Bai ama! Banoa!” 3 urte ditut. Laster 4 egingo ditut. Aitak esaten dit oraindik asko falta dela, baina nire gelakoek jada lau egiten hasi direnez, nik badakit, aita oker dabilela. Laster lau egingo ditut. Arropak janzten badakit. Ikasi nuenean ama asko poztu zen. Eta aita. Txaloak egiten zizkidan. Begiak zabal-zabalik jartzen zitzaizkion lortzen nuenean. Pozik jartzen zen. Eta aitari esaten zion. Eta bera ere pozik jartzen zen. Batzuetan, dantzan ospatzen genuen hirurok. Eta pixa komunean egiten ikasi nuenean … ere! Eta aitak bezala zutik egiten hasi nintzenean. “Ez zenuen gaur ohea bustiko ez? … Gorka! Galdera bat egin dizut! Gainean egin al duzu pixa? Zergatik ez duzu erantzuten? Azkenean, Amaiaren fardelak jantzi beharko dituzu lo egiteko!”Nire gelara etorri ohi da. Maindireak bustita daudela uste duenean beti dator. Haserre. Baina badator. Ileak nahasiak izan ohi ditu. Ia beti, Amaia besotan negar zotinka. Pijama jantzia. Artilezko jertse luzea gainetik. Erdi eroria gehienetan. Nire ama munduko amarik politena da. Besotik tiraka sukaldera eramaten nau halakoetan. Eta hirurak joan ohi gara elkarrekin gosaltzera. “Edan ezazu kolakaoa, Gorka, aitatxo etorriko dela! Bizkor!”. Amaiaren barreekin amatxo pozik jartzen da. Eta berarekin jolasten. “Zer Amaia maitia, baaai, baaai”
. Begiak handiak jartzen zaizkio biberoia bukatzen duenean. Eta obabaka hasten denean. Aitak esaten dit bere hitz egiteko era dela. Bada, nik ez diot ezer ulertzen!
Kolakaoa amaitzen dut, bizkor. Baina niri ez dit ezer esaten. Aita iristen denean, Amaia negarrez hasten da. Eta amatxo, agurtu gabe gelan desagertzen da. Ordenagailua bezala. Non egongo da? Topatuko banu, nik berarekin jolastuko nuke.
