Osasun agintarientzako gutun irekia
Nire izena Alesander Elosegi Mendizabal da, eta duela hamar urte arte mediku nefrologoa izan nintzen Donostiako ospitalean. Beraz, bete-betean jasan behar izan nuen duela 30 urte Rosa Zarraren heriotza, Ertzaintzaren pilotakada baten ondoren, naturaltzat jo zuen gezur ikaragarria.
Duela hilabete gutxi, zorionez, Eusko Jaurlaritzak aitortu du heriotza 1995eko ekainaren 22ko Ertzaintzaren pilotakadaren ondorioz gertatu zela, hil baino zortzi egun lehenago.
Hori oso kontsolamendu garrantzitsua izan da familiarentzat, agerikoa zena onartzea, 30 urteren ondoren! Hala ere, minduta daude, inork ez duelako barkamenik eskatu gertatutako guztiagatik. Horrekin guztiarekin lotuta, uste dut, gertatutakoaren errudunak bilatzeko orduan, bi erruduntasun maila daudela: garai hartan asmatu zuten gezur izugarria sinetsi nahi zutenak eta, bertsio hori guztiz faltsua zela jakinda, arazorik ez bilatzeko isildu zirenak.
Lehenengoen artean, garai hartan Eusko Jaurlaritzan boterean zeuden talde politikoak daude (gogora ditzagun, hemeroteka kontsultatuz, Herrizaingo sailburu Atutxa jaunaren adierazpen nazkagarriak), segurtasun kidego berak, gaiari jaramonik egin ez zioten hainbat komunikabide eta, are larriagoa dena, auzian esku hartu zuten orduko epailetzako elementuak (hemen, agian, oso izen zehatza duen delitu larri bat egin zela esan genezake…).
«Mediku askok, gertatutakoa eta Rosa Zarraren pilotakadaren eta heriotzaren arteko harremana zein zen jakinda, isiltasuna aukeratu zuten, koldarkeria hutsagatik eta arazoak saihesteko»
Bigarrenen artean, mediku askok, gertatutakoa eta Rosaren pilotakadaren eta heriotzaren arteko harremana zein zen jakinda, isiltasuna aukeratu zuten, koldarkeria hutsagatik eta arazoak saihesteko.
Hemen, mediku naizen aldetik, badut esateko zerbait: nazkagarria da halako harrapaketaren aurrean isilik egotea. Medikuaren kode etikoak portaera mota hori debekatzen du. Ospitaleko nefrologoei zuzenduta dago, bereziki, Rosaren aurretiko osasun egoera ondo ezagutzen baitzuten. Isilik geratu ziren, eta hori aurreikusteko modukoa zen. Ezagutzen zituzten defendatzen zituzten interesak eta gertaeraren aurretik eta ondoren nirekin erakutsitako jarrera (ez du merezi haien portaera nazkagarria gehiago zehaztea). Ez dut ezer espero haiengandik… Bai, uste dut barkamena eskatzeko exijitu behar zaiola ospitaleko zuzendaritzari, isilik egon baitzen denbora horretan guztian, eta, nola ez, Gipuzkoako Sendagileen Elkargoari ere bai. Izan ere, interesatu zaionean, medikuen sektore jakin baten interesak defendatzera atera da, baina, hizpide dugunaren moduko kasu izugarri batean, batere isilean gorde da.
Tira, espero dezagun norbaitek gai honetan izan duen jarreraz hausnartzea. Familiak eskertuko luke. Aurtengo ekainaren 29an, Rosari egindako omenaldian, familiak Atutxa jaunari eskatu zion errua bere gain hartzea orduko gertakarietan, eta barkamena eskatzea. Familia bere erantzunen baten zain dago oraindik.
