"Autentikoak izaten saiatzen gara, gure izaera tabernan islatzen"
Ume batek elkarrizketa moztu du, harrituta: "Zergatik daukazue bandera pirata taberna kanpoan?". Kortxok jostari erantzun dio: "Hemen piratak garelako". Neskatoaren aurpegia ikusita, ez dirudi erantzunak konbentzitu duenik, baina Kortxok bere tabernak islatzen duen harrotasunarekin jarraitu du hizketan. Pirata bati dagokion zorroztasunez, baina ur botila eskuan, hori bai.
Aitor Kortxo, Bizargorri tabernako jabea. (Argazkia: Jon Iriarte) Nor dago Bizargorri tabernaren atzean?
Bi bazkide hasi ginen, baina orain nire bikotekideak, Amaia Rubiok, eta biok daramagu. Bera barran egoten da, eta ni arduratzen naiz banaketaz, hornitzaileekin hitz egiteaz… Osasun arazo batzuk tarteko, orain erritmoa apur bat jaitsi behar izan dut, baina saiatzen naiz ahal bezainbeste laguntzen.
Nondik datoz izena eta estiloa?
Izena erraza izan zen. Hasierako bazkide biok bizarra generaman, eta hemen ondotik bidegorria pasatzen denez, bada, Bizargorri. Dena den, tabernak bi izen dauzka: Bizargorri eta Izargorri. Estiloari dagokionez ere, antzeko. Itsasoaren ondoan gaudenez, jendeak gustuko du pirata estiloa. Eta, zergatik ez esan, gu ere pirata samarrak gara. Egia esan, oso azkar erabaki genuen hori guztia.
Zer jende mota etortzen da Bizargorrira?
Denetarik etortzen da. Saiatzen gara gertuko taberna bat izaten, gustura egoteko leku bat eskaintzen. Orain eskaintza handia dago elikaduraren arloan, eta guk horiek guztiak eroso sentitzea nahi dugu. Norbaitek gomendatuta etortzen da jende asko, eta, normalean, behin etortzen dena berriz ere etorri ohi da. Donostian dagoen eskaintzatik aldentzen den zerbait eskaintzen saiatzen gara, jendeak ongi pasa dezan nahi dugu.
Nolakoa izaten ari da pandemiaren osteko itzulera?
Egia esan, erakundeek gutxietsi eta mespretxatu gaituztela uste dugu. Lehen, paseoan zebilen jende asko sartzen zen, baina orain ez: badirudi taberna batean sartzen bazara kutsatu egingo zarela, baina gero denok ikusi dugu autobusak nola doazen. Jendeak ez du lehen bezala poteatzen, gutxi batzuk kenduta.
Eta, gero, diru laguntzen afera dago: guk bi urtean 1.500 euro baino ez ditugu jaso. Orain Europatik datozenak eskatuko ditugu, baina uste dut Hendaiako zubian pasa ezinda geratu direla [barrez].
Zuen karta harritzekoa da: denetarik duzue.
Lehen esan dizudan bezala, guretzat funtsezkoa da edozein pertsona etorri eta gustura jateko zerbait eduki ahal izatea. Ireki genuenetik hona ez da inoiz gertatu norbaitek kartan gustuko ezer ez topatzea. Horixe eskaintzen dugu Bizargorrin: elikadura ohitura ezberdinak dituen jendea mahai beraren bueltan batu ahal izatea.
Orain arruntagoa da tabernek aukera beganoa izatea, baina zuek betidanik izan duzue aukera. Eta ez hori soilik: karta oso bat duzue eurentzat.
Nik lagun begano asko ditut, eta egia da hasiera batean eurek bultzatu nindutela tabernan aukera beganoak jartzera. Baina azkenerako guk ere gustua hartu diogu, eta oso eskaintza zabala dugu. Gure berezitasuna paella beganoak dira.
Bestalde, egia da momentu honetan osagai prozesatu batzuk erabiltzen ditugula, baina hurrengo urteari begira eskaintzen dugun janari guztia etxean egina izatea nahi dugu —egun %80aren bueltan gaude—; uste dut horrek aldea markatuko duela. Lantegi bat jarriko dugu biltegian, dena guk egin ahal izateko. Baina orain, pandemiarekin, dena mantsotu da.
Begano eta zeliakoentzat ere plater sinple eta azkarrak egitea posible dela erakusten duzue.
Guk parekatu nahi izan ditugu, alde batetik, jende orojalearen eskaintza, eta, bestetik, gaixotasun batengatik edo ideologiagatik zenbait elikagai jateari utzi diotenen eskaintza. Horregatik, bi kartek atal berberak dituzte: anoak, bokatak, plater konbinatuak…
Kartatik ze plater gomendatuko zenuke?
Nik argi nuen paellak eta haragi-bola ogitartekoak egingo nituela. Gure bokatetako asko betiko platerak dira, baina ogi artean jarriak: tripakiak, urdaiazpikoa patata, arrautza eta piperrekin… Astero zortzi bat kilo haragi-bola egiten ditugu, eta udan hamabi kilo izatera iristen dira.
Etxera ere eramaten dituzue jakiak.
Bai, eta horrek salbatu gaitu, neurri batean. Izan ere, pandemia hasi zenean jende asko hasi zen etxerako zerbitzua eskaintzen, baina ordurako guk urte eta erdiko eskarmentua genuen, eta jendeak dagoeneko ezagutzen gintuen. Pizzak eta kebabak izango ez ziren zerbait eskaini nahi genuen, etxeko janaria. Eta ikusi dugu jendeak hori eskertu duela.
Gainera, gurea leku estrategikoa da: jende asko bizi den zona baten erdian gaude. Eguraldi txarra egiten duenean ere lagungarri zaigu, neguan jende gutxiago ateratzen baita jatera.
Gainera, auto berezi batean eramaten dituzue, ezta?
Jada ez. Lehen Renault 4 bat genuen, baina hondatu egin zen, eta orain auto txiki batekin ibiltzen naiz. Renaulta gordeta daukat, eta asmoa zaharberritzea da. Gainera, oso baliagarria zen publizitatea egiteko, jendea harrituta geratzen baitzen begira. Motoan ere ibili izan gara, baina euria zela edo eskaerak sartzen ez zirela —pentsa, txerrikume osoak ere eraman izan ditugu—, gaur-gaurkoz ongi moldatzen naiz autoarekin.
Jarduera bereziak antolatzen dituzue?
Tarteka zerbait egin izan dugu: kontzertuak, magia, bakarrizketak… Leku askotatik deitzen digute hemen jotzeko eskatzeko. Lacrosse talde bat ere babesten dugu: Donosti Piratak dute izena, nola ez. Heavy Jaiako antolatzaileak gure lagunak dira, eta eurek babesten gaituzte guk jaten ematearen truk. S.A. eta Leize ere hemen egon dira.
Aurrera begira, egunen batean biltegian jantokia egiten badugu, kontzertu handiagoak egitea gustatuko litzaidake. Baina, tira, oraingoz ea pandemia aurreko erritmoa hartzen dugun eta buruan ditugun ideia horiek guztiak aurrera eraman ditzakegun.
Kanpotik ikusita, badirudi asko zaintzen duzuela estiloa.
Autentikoak izaten saiatzen gara, gure izaera tabernan islatzen eta xehetasunak mimoz zaintzen. Zoritxarrez, gisa honetako gero eta taberna gutxiago daude, dena gero eta artifizialagoa baita. Guretzat, musika ere garrantzitsua da: edozerk ez du balio. Hemen Iron Maiden jartzen duzu bolumen baxuan eta jendeak oso gustura hartzen du kafetxoa [barrez].
