«Despedida berezia izango da, eta Donostian egin nahi dugu, maiatzean»
Salamancan jaio zen 1960. urtean, eta gaztetan murgildu zen antzerkigintzan. Hain zuzen ere, antzerkiari esker etorri zen Ana Pimenta Euskal Herrira. Aktore gisa Errenterian hazi eta trebatu ondoren, Donostiako Gros auzoan sortu zuen Vaiven konpainia Iñaki Salvador musikariarekin. 28 urteren ondoren, agur esatea erabaki dute.
Ana Pimenta.Inaxio Esnaola 
Zergatik aukeratu duzu Kaxilda?
Asko gustatzen zait. Oroitzapen onekin lotzen dudan lekua da. Noizbehinka, bazkaltzera etortzen nintzen hona, antzerki munduko lagun on batekin. Bazkalostean, liburutegian sartu eta liburu bat elkarri oparitzen genion. Erritu eder hori genuen. Kaxilda leku atsegina da, eta, gainera, menu eskaintza begetarianoa dauka. Urteak dira ez nintzela etortzen, eta horregatik hautatu dut.
Kasilda Hernaez anarkistaren omenez izendatu zuten jabeek. Estimatzen duzu?
Bai, horixe. Ondo ezagutzen dut haren historia. Oso garrantzitsua izan zen feminismoarentzat. Tira, aitortza txiki bat egin behar dut. Gaztetan anarkista eta CNTko militantea izan nintzen, Salamancan. Niretzat oso garrantzitsua izan zen sindikatuaren laguntza. Taberna batean lanean hasi nintzen, eta modu txarrean esplotatzen ninduten. Kalera bota nindutenean, CNTra jo nuen, eta haiek jabeen kontrako epaiketa irabazten lagundu zidaten. Gerora, ordea, ostalaritza uztea erabaki nuen.
Antzerkigintzan, berriz, noiz murgildu zinen?
Salamancan Zuzenbide ikasketak egin nituen hirugarren urtera arte, eta gero utzi egin nuen. Soilik diplomatura egin, eta unibertsitatea utzi nuen. Garai hartan, ohiko joera zen, unibertsitatearen kontra egon eta uztea. Lan arloko abokatua izan nahi nuen, txiroak defendatu nahi nituelako. Orain esatea nahiko naif dela iruditzen zait. Antzerki klaseak unibertsitatean hasi nintzen hartzen, eta, pixkanaka, mundu horrek gero eta gehiago erakartzen ninduela konturatu nintzen. Dena dela, Sevillara joan nintzen bizitzera.
Zer dela eta?
Flamenkoaz eta Camaron de la Islaz maitemindu nintzen. Orduan, Sevillako bi oholtza flamenkotan aritu nintzen lanean, etxe batzuk garbitzen ere aritu nintzen arren. Dantza eta cante jondo-a asko gustatzen zitzaizkidan, eta mundu horretan barneratu nintzen. Lau edo bost urte eman nituen han, nekatu nintzen arte.
Sevilla utzi eta Euskal Herrira etorri zinen?
Horrela da, bai. Helena Pimenta nire ahizpa Errenterian bizi zen, eta frantses klaseak ematen zituen Koldo Mitxelena institutuan. Antzerkigintzan erabat sartua zegoen, eta Atelier izeneko antzerki konpainia amateur bat zuen. Berak proposatu zidan Errenteriara etortzea, eta halaxe egin nuen. Konpainian aktore gisa hasi nintzen, eta pixkanaka Ur konpainia profesionalagoa sortu genuen. Mugarri gisa, aipatu behar da Espainiako Antzerki Saria irabazi genuela 1993an Sueño de una noche de verano antzezlanarengatik.
Hamar urte egin nituen Ur konpainian, eta 34 urterekin, erabaki nuen bide propioa hartzea. Izan ere, familian lan egitea konplexua da, eta ahizparekin nuen harreman artistikoa eten nuen. Egia esan, ondoren, familiako beste kide batekin sortu nuen Vaiven konpainia, Iñaki Salvador bikotekidearekin [barrez]. Grosen sortu genuen, eta azken hogei urteotan Pasai San Pedrotik aritu gara lanean.
Vaiven konpainiarekin 28 urteko ibilbide emankorra eginda, uztea erabaki duzue. Azken asteotan horren inguruko elkarrizketa asko eman dituzu. Labur esanda, zeintzuk dira agurtzeko arrazoiak?
Hasteko, aipatu nahi nuke ez genuela gure agurraren berri emateko asmorik. Ordea, Masustondoen patioa antzezlanaren Gasteizko emanaldia aurkeztu genuenean, programatzaileak aipatu zuen gure azken obra izango zela. Orduan, kazetari bat deika hasi zitzaidan, eta, azkenik kontatzea erabaki genuen.
Uzteko arrazoiak hainbat dira, baina, batez ere, ekonomikoa. Defizita handitu baino lehen, konpainia desegitea erabaki dugu. 28 urteotan ez dugu krediturik eskatu, eta ez dugu orain egingo. Bestalde, zigilu propioa duten gure gisako konpainien biziraupena kolokan dago. Ikusleek bestelako ikuskizunak hobesten dituzte, eskaintza eskaria baino handiagoa da eta diru laguntza publikoak nabarmen jaitsi dira.
Urte hauetan guztietan, 40 antzezlan aurrera atera ditugu; 30 tamaina erdikoak eta handikoak, eta hamar txikiagoak. Guztiez harro gaude. Era berean, triste gaude, baina pozik egindako bidearekin.
Zein izango da konpainiaren azken emanaldia?
Apirilaren 6an, Errenteriako Niessen aretoan. El patio de las moreras antzezlanaren azken emanaldia izango da, eta baita gurea ere. Errenterian izatea nahi nuen lotura berezi bat dudalako herriarekin. Aipatu moduan, han hazi eta trebatu nintzen antzerkigintzan.
Dena dela, bestelako despedidarik pentsatu duzue?
Bai, eta zehazten ari gara. Despedida berezia izango da, eta Donostian egin nahi dugu, maiatzean. Gutxi gorabehera, badakigu nolakoa izango den. Iñaki Salvadorrek gure antzezlanetarako konposatu dituen piezen bilduma bat eskainiko du. Redada familiar komediaren emanaldi berezi bat egongo da, eta, bukaeran, publikoari hitza eman nahi genioke mikro ireki baten bidez.
Ondoren, antzerkigintzari lotuta jarraituko duzu?
Bai, nahiz eta atseden pixka bat hartuko dudan. Bilbon antzezlan berezi bat zuzentzea proposatu didate, baina ez diet ez baiezkorik eta ez ezezkorik eman. Denborak esango du.
HAMABIETAN BERMUTA
Muztioa olibarekin.
Non: Kaxilda. Arroka kalea, 2 (Amara).
Prezioa: 1,5 euro.
