Munduaren amaieran, kabareta zen hirian

Hondakinen artean bizitzera kondenatuta, etorkizunak dirudielako iluna eta iluna. Ez dakit nola den posible hainbeste bonbarekin inguratuta gauden bitartean hondartzara normaltasunez joatea. Turismoa egitea, bidaiatzea, maitemintzea, etorkizunak eraikitzea. Dena dago txikituta izatera kondenatua.
Kierkegaarden esaldi hau noizbait ekarri dudalakoan: «Behinola antzoki batean sute bat piztu zen bastidoreen artean. Pailazoa eszenaurrera atera zen berria ematera, baina publikoak txiste bat zela pentsatu zuen, eta gogoz txalotu zuen. Pailazoak albistea errepikatu zuen, eta txaloak are atsegingarriagoak ziren. Horrela uste dut hilko dela mundua, txistea dela pentsatuko duen jende agurgarriaren bozkario orokorraren artean».