Bette Davis eta Donostia Sariarekin lotutako ustezko sorginkeria
Bette Davis aktore ezagunak Donostia Saria jaso zuen 1989an, 37. Zinemaldian. Aktoreak Donostiako egonaldia luzatu nahi izan bazuen ere, bere egoeragatik Parisera eraman behar izan zuten, eta bertan hil zen, saria jaso eta hamar egunera.
Xabier Albistur Donostiako alkatea Bette Davis aktoreari Donostia Saria ematen. Javier Gallego funtsa/Kutxateka 
Garai batean ba omen zegoen ustezko sorginkeria baten inguruko zurrumurru bat, Zinemaldiko Donostia Sariarekin lotuta. Izan ere, hainbat aktore hil dira sari hori jaso berritan. Zerrenda hori osatzen duten artista garrantzitsuen artean Bette Davis, Anthony Perkins eta Paco Rabal daude.
Bette Davisen (Lowell, AEB, 1908ko apirilaren 5a – Neuilly-sur-Seine, Frantzia, 1989ko urriaren 6a) kasua entzutetsua izan zen oso. 1989an, 37. Zinemaldian, Donostia Saria eman zioten. Naiz egunkari digitalaren arabera, bi Oscar sariren jabeak 81 urte zituen, baina Donostiara etorri zen bere bularreko minbiziari aurre eginez eta jendaurrean «erretzaile amorratua» zela erakutsiz. Aurretik, jarraitzaileak hiru orduz egon ziren bere zain Maria Cristina hoteleko sarreran, diva papera betez, Miarritzeko aireportutik Mercedes auto batean hotelera iritsi zen arte. Aipaturiko komunikabidean azaltzen denez, «espero zena bete zuen: autotik Hollywood estilora atera, pausatu, irribarre egin eta horrela hasi zuen bere lana Donostian».
Bette Davis, Donostia Saria jaso berri.Javier Gallego funtsa/Kutxateka
Garaiz iritsitako saria
Davis hil zenean Egin egunkarian Carmen Izaga kazetariak berari buruz idatzitakoak jasotzen ditu Naiz-eko artikuluak. Hain zuzen ere, Izaga Davisen prentsaurrekoan egon zen Zinemaldian, eta tabakoarekiko bere grina nabarmendu zuen hura hil osteko artikuluan: «Tabakoaren aurkako edozein publizitate kanpainaren antipodetan zegoen. Eta prentsaurrekoan diskretua izan eta zigarro pare bat piztera eta txiskeroarekin jolastera mugatu bazen ere, ondorengo afarian etengabe erre zuen. Gorputzean zuen gaitza bera zirikatu nahi izan zuen, medikuen aholkuei aurre egin eta inoiz baino Bette-ago agertu».
Zinemaldiaren historian, unerik esanguratsuenetariko bat izan da Davis —bi Oscar sariren jabea— Donostian izatea
Naiz-eko artikuluaren arabera, Egin egunkariko ale berean, Jesus Torquemada kazetari eta orduan jaialdiaren prentsaurrekoak moderatzeaz arduratzen zenak bere presentzia gogorarazi zuen: «Bagenekien edizio horren arrakasta bertan jokatzen zela neurri handi batean. Aretoa zinemako mito handienetako bati galderak egiteko irrikaz zeuden kazetariz beteta zegoen. Eta emakumeak egoerak eskatzen zuena egin zuen. Buruak hobeto funtzionatu zion narriadura fisikoak iragartzen zuena baino».
Kazetari askok uste zuten hori izan zitekeela zinema izarra publikoki agertuko zen azken aldia, eta Torquemadaren arabera, Davisek berak txantxetan esan zuen hobe zutela gehiago ez itxarotea Donostia Saria emateko.
Bette Davis aktorea erretzen, Zinemaldiko Donostia saria jasotzeko ekitaldian.Javier Gallego funtsa/Kutxateka
Heriotza, hamar egunera
Jezabel (1938), All about Eve (1950) edo What Ever Happened to Baby Jane? (1962) film ezagunetako aktorea —American Film Institutek historiako bigarren emakumezko aktore onentzat duena, Katharine Hepburnen atzetik— Donostia Saria jaso eta hamar egunera hil zen, Parisko ospitale batean.
Zurrumurruek diote Donostia Saria jaso zuen gauean jantzi zuen soineko gorriarekin lurperatua izateko nahia adierazi zuela Davisek, eta horrek Donostian bizitako esperientzia gustuko izan zuela erakutsiko luke. Ordea, zurrumurruetatik harago, jakina dena da Davisen presentziak Zinemaldiaren historiako unerik esanguratsuenetariko bat suposatu zuela.
Horren adibide da 2019an, Davisen heriotzaren 30. urteurrenean, TCMk El último adiós de Bette Davis aurkeztu izana Principe zineman, artistak 1989an Donostia Saria jasotzeko Zinemaldira egin zuen bisita berreraikitzen duen dokumentala. Hain zuzen ere, lan horretan jasotzen da Davisek Donostiako bere egonaldia luzatu nahi izan zuela, baina bere egoera fisikoagatik Parisera eraman behar izan zutela. Hemen kontaturikoaz harago, dokumentalean urte hartako Zinemaldian lan egin zuten kazetarien, argazkilarien eta antolatzaileen testigantzak entzun daitezke. •
