Donostia-Manhattan
Gipuzkoa plazatik paseatzen dut eta nire begiak hiria betetzen duten higiezinen agentzietako batean dagoen iragarki baten aurrean gelditzen dira. Une horretan, geldirik geratzen naiz, iragarki soil batek gehiegi nahasten nauelako.
Erakusleiho horren aurrean, igande arratsalde batean pertsianak jaitsita, higiezinen enpresa horren aurrean, uste dut hemen aurrean ikusten dudana deigarria dela, baina higiezinen enpresak nola aldatu diren erakusten duen beste adibide bat da.
Alde batetik, nola egokitu diren ikus dezakegu. Orain, horietako askok izen ponpoxoak dituzte, eta ingelesezko zati bat ere badute, Real Estate, horietako askok esaten baitute ez direla soilik saltzen edo alokatzen… Esan dute zerbitzu integrala ematen dutela, eta horrekin… Etxebizitza urrezko arrautzen oiloa da. Eskasia ikusita, eta oinarrizko beharra izanik, negozioari eta espekulazioari ekin diote.
Bestalde, agentzien kopuruak gora egin duela ikus dezakegu, horietako asko hiriaren erdigunean erakarpen ahalmen handia duten lokal handietan kokatuak, luxura gonbidatzen duten apaindurekin gehienetan, beste kasu batzuetan minimalistak, bakoitza bere estiloan, guztiak bezeroen bila.
Egia da aspalditik zaila dela harritzea Donostia lortzen ari den mugak erakusten dizkiguten zifrekin. Donostiak mugarik badu. Nik baietz esango nuke, badituela batzuk agerikoak direnak, muga fisikoak; batzuek gainditu nahi dituzten mugak, lursail berriak hartuz, duela bost urte baino gehiago larrialdi klimatikoaren adierazpenean sinatutako akordioa hautsiz. Gaur egun, alkateari ahoa bete promesa egiten zaio eraiki beharreko milaka etxebizitzekin, hirian hutsik dauden milaka etxebizitzetatik bat bera ere lehenago ukitu gabe. Legezko gutxienekoa etxebizitza babestuarentzat gordetzen jarraitzen dute, eta etxebizitza babestuak salmentan egotea ahalbidetzen dute, etxebizitza tasatuak, legeak gaur egun etxebizitza babestu guztia alokairuan izatea behartzen duenean.
«Sobran dutena aurretik eramateko prest daude. Guztiontzako lekurik ez badago, beraientzat sobran daudenak gara gaur arte auzoetan eutsi diogunak»
Gure buruari galdetu beharko genioke hiriak aurre egiten dion errealitatea ikusita zer lehentasun dituen Goia jaunak. Benetan alkateak benetako irtenbide bat eman nahi die bizitzeko etxea behar duten milaka donostiarrei, edo, aitzitik, gure kale eta auzoetan eraikuntza enpresen eta putre funtsen espekulazioa errazten jarraituko du?
Mugarik gabe haztea ez da aukera bat. Mundu finitu bateko kapitalak porrot izugarria egiten du, baina sobran dutena aurretik eramateko prest daude. Guztiontzako lekurik ez badago, beraientzat sobran daudenak gara gaur arte auzoetan eutsi diogunak.
Eta guzti hau iragarkiaren aurrean geldi. Etxebizitza salgai Manhattanen, Central Parkera begira. 5,3 milioi dolar. Iragarkiaren helburua da donostiar batek pisu bat erostea New Yorken? Euskadin etxebizitza erostea erabaki duen estatubatuar batentzat ote da? Ez dugu ahaztu behar estatubatuarrak erosle atzerritarren %25 direla. Edo higiezinen agentzia gisa beste maila batean daudela erakusteko.
Friboloa iruditzen zait, lekuz kanpokoa. Jende gehienaren errealitatea ez al dago jada korapilatuta? Etsipenez bilatzen dugu bizitzeko leku eskuragarri bat aurkitzea, gure ingurunetik, gure bizitzatik botako ez gaituena. Nahiko odoltsua da negozioa eta lukurreria.
Dena dela, hiria abiadura desberdinetan bizi da, non batzuk Atlantikoaren gainean doazen, New Yorkerako hegaldia zuzenean dutenean, eta beste batzuk, berriz, gehienak, zailtasun handiak dituzte hiri horretan alokairua ordaintzeko.
Zoritxarrez, udal gobernuak hamarkada bat darama proiektu megalomanoekin liluratuta, donostiarren benetako arazoak alde batera utzita. Hala ere, hiri berdinzaleagoa eta bidezkoagoa behar dugu, horrek, zalantzarik gabe, askoz kohesionatuagoa den hiri bat ekartzen baitu.
