Donostiako osasun krisiaren heroiak
Hauek dira ehunka emakume aparten ahotsak, bokazioz, nire amak duela 50 urte egin zuen bezala, ausarten lanbidea aukeratu zutenak, egunero ospitalean sartzen diren paziente donostiar guztiei maitasuna eta aparteko arreta emanez, beren burua entregatzen duten emakumeena.
Ikusten ez denari ikusgarritasuna ematea, eskertzea, laguntzea eta Donostiako ospitaleko erizain, laguntzaile eta mediku taldeak egunero egiten duen bokaziozko lan apartari esker ona emateko bideak bilatzen saiatzea.
Osasun krisi betean, COVIDaren seigarren olatuak (inork aurreikusten jakin ez zuena) ospitalea kolapsatu du, eta berriz ere gudu zelai bat dirudi.
Egunero igotzen naiz ZIU inprobisatura hil ala biziko borrokan dudan amari bisitatzera, eta osasun taldearen aurpegi nekatuak ikusten ditut, pazienteak bezala, indar miresgarriz eta, batez ere, biziki hunkitzen duen maitasunez, aurre egiten baitiote bizirauteko borrokari: Olatz, Paqui, Mayte, Mirari, Antía, Ana, Alberto, Antxo eta zuek guztiok, gogo biziz ari zaretenok, gure familiek elkartuta jarrai dezaten: eskerrik asko!
Zain egon ondoren, inprobisatutako ZIUko obretako plastikozko atetik sartzen naiz, egunean ordu erdi bakarrik pasatzen uzteko (Covid-aren kolapsoa dela eta, familiei bisitak eguneko ordu erdira mugatu dizkigute), egunero entzuten ditut larritasun ahots berberak: “Ezin dut gehiago”, “kolapsatuta gaude”, “zundarik gabe geratu gara”.
Une horretan nire amaren ohera iritsi arte itxaroten, erizainetako bati esaten diot: “Eskerrik asko guztiagatik! Heroiak zarete”, eta egunero erantzuten dute umiltasunez. ” Ez dakizu zer nolako gogoa dudan negar egiteko”.” Bi txanda jarraian daramatzat”. Eta arduradunari galdetzen diot: “Zer behar duzue? Zer egin dezakegu zuei babesa emateko? Ulertzen dut egoera kritiko hau ez dela txalo batekin konpontzen, ez?” Eta zerbitzuburuak malkoen artean erantzuten dit azpiegitura gehiago behar dutela pazienteek. “Eta guk giza baliabide gehiago behar ditugu. Talde prestatua behar dugu unitate zorrotz honetan egoteko. Gutako asko ez gara ezta eremu honetakoak ere”.
Hauek dira ehunka emakume aparten ahotsak, bokazioz, nire amak duela 50 urte egin zuen bezala, ausarten lanbidea aukeratu zutenak, egunero ospitalean sartzen diren paziente donostiar guztiei maitasuna eta aparteko arreta emanez, beren burua entregatzen duten emakumeena. Kalean, berriz, ehunka milioi gastatzen dira behar ez ditugun azpiegituretan edo turismoa erakarriko duten hotelak eraikitzeko lizentzietan, eta oraindik ezin ditugu bermatu osasun publikoa bermatzeko baldintza guztiak.
Bihotz-bihotzez hartzen dut Donostiako ospitaleko pazienteen familia guztien ordezkari izateko askatasuna, eta esaten dizuegu: Zorionak eta bihotzez eskerrik asko, Gipuzkoako erizain, laguntzaile eta mediku talde osoari, egunero larruazala txanda bikoitzekin uzten duzuenean eta larritasun handieneko unitateak irribarre batekin artatzen dituzuenean. Inoiz ez zaituztegu ahaztuko: ESKERRIK ASKO!
