Ihesaldiak
Bai, jabetzen naiz. Oso ‘pop art’ geratu zait irudia. Jazzaldiko musikari baten alkandoratik ateratako estanpatua dirudi. Baina Donostiako Aste Nagusiko Su Artifizialen Nazioarteko Lehiaketa iragartzeko kartela ere izan zitekeen, ezta? Izan ere, Donostiako Aste Nagusia leiho koloretsu bat da, mila aurpegi eta hamaika aukera eskaintzen dituena. Gauza batzuetan, ordea, adostasuna erabatekoa da: egitarauari erreparatu eta guztiek nabarmenduko dute «su artifizialak + izozkia» konbinazio perfektua.
-Amona, udaren ondoren, zer dator? Gabonak?, galdetu dio umeak eskutik helduta daraman amonari (ez dakit nork daraman nor).
Hori da hori festarako gogoa zainetan eramatea, eta ez nirea. Semafororik gabeko slow hiri batean bizi nahiko nuke; eraso sexistarik gabekoa, zezenketarik gabekoa. Zenbatgarren mendean ailegatuko da hori?
– Gianduia eta gran cafe, bai. Kukurutxoan. Ertaina. Eskerrik asko.
Zahartzen ari naiz. Koma gehiago behar ditut orain. Izozki gutxiago eta koma gehiago. Ikaskide ohi batek agurtu nau kalean. Oscar Wilderen aipua etorri zait akordura: «Barkatu, baina ez zaitut ezagutu. Asko aldatu naiz».
Izozkiak aukeratzeko dugun moduak definitzen gaitu. Ihes egiteko dugun moduak definitzen gaituen bezalaxe. Horrek egiten gaitu baliotsu; ikusezin bilakatzeko dugun gaitasunak, alegia. Zortzi urterekin hasi nintzen ihesaldiak prestatzen. Gorroto nituen su artifizialak; ezin nuen zarata hura jasan. Uraren gainean marraztutako ametsak ikusi ei ditu jendeak. Nik ametsak poltsikoan neramatzan, eta, astebetez, gauero-gauero bonbardatzen zuten hiri batean bizi nintzela iruditzen zitzaidan. Erdigunean bizitzearen ajeak, badakizue. Horregatik, 8 urterekin, lehen aldiz, udalekuetara joaten hasi nintzen. Noiz eta Aste Nagusiko astean. Rivabellosa edo Etxarri, berdin zitzaidan. Helburua hiritik ihes egitea zen. Aurten New Yorkera, zer demontre. Lorik egiten uzten ez duen hiri batetik atera eta sekula lorik egiten ez duen beste batera goaz. Finean, ez da halako alderik egongo.
