Infernuan izandako polizia operazioa gaitzetsi dute SOS Arrazakeriak eta Hiritarron Harrera Sareak
Harrera Sareak antolatutako giza kate bat. (Argazkia: Joseba Parron)
Joan den astelehenean Udaltzaingoak, Ertzaintzak eta Espainiako Polizia Nazionalak polizia operazio bateratua egin zuten Ibaetako Infernua eremuko pabiloi batean. Donostiako Udalak emandako informazioaren arabera, lapurtutako hainbat objektu berreskuratzea eta pabiloiko pertsonak identifikatzea izan ziren sarekadaren helburuak.
Gertakarien aurrean, ohar bat zabaldu zuen asteazkenean Infernua Bizirik mugimenduak, “immigrazioaren aurkako operazio arrazista” salatzeko, eta manifestaziora deitu dute iganderako, hilaren 13rako, Inor ez da ilegala lelopean. Infernuko autobus geltokitik abiatuko dute manifestazioa, 12:00etan, eta Bulebarrean amaituko dute.
Halaber, beste bi eragilek ere salatu dute polizia operazioa: SOS Arrazakeriak eta Hiritarron Harrera Sareak ohar bana zabaldu dute, udalaren, indar polizialen eta hedabideen jarrera salatzeko.
Hona hemen SOS Arrazakeriaren komunikatua:
Infernua, ordena publikoaren edo gizarte-zerbitzuen arazoa?
Hainbat dira azken aldian El Infierno izeneko eremuan abandonatutako eraikinetan bizi diren pertsonen gaineko esku-hartze polizialak. Azkena joan den astelehenean, irailaren 7an.
Alegatutako arrazoia beti bera da, delituren bat egitea: lapurretak, indarkeriazko jarduerak… Egoera horretan soilik bageunde, delituei aurre egiteko edo herritarren segurtasuna bermatzeko behar diren polizia-jarduketetako bat izango litzateke. Arazoa planteatzen da polizia-jardunak eskubide batzuk errespetatzen ez dituenean eta udal-agintariek espazio horretan bizi diren pertsonen egoera ordena publikoko arazo gisa aurkezten dutenean, egoera horretan duten erantzukizuna saihestuz.
Polizia-jardueran, iraganean behin eta berriz kritikatu ditugun gaiak errepikatzen dira: Udaltzaingoaren eta Ertzaintzaren lankidetza atzerritartasunaren arloan, beren eskumenekoa ez dena eta egoera erregularizatuta ez duten pertsonak kanporatzearen ondorioa dakarrena, ohiko kudeaketak egiteko beharrezkoa den identifikazio-dokumentazioa (pasaportea) lapurtzea, esku hartzen duten polizien identifikazio-zenbakia ezkutatzea, erregistroetan beharrezkoak ez diren eta egoiliarren bizi-baldintzak are gehiago prekarizatzen dituzten txikizioak egitea etabar.
Udalak, bere aldetik, duen erantzukizuna sahiesten du eraikin horietan bizi diren pertsonen kale egoeran. Kezka bakarra dute: irtenaraztea, alternatibarik planteatu gabe. Donostian, lurraldeko beste hiri batzuetan bezala, etxegabetasunari heltzeko beharra saihesten jarraitzen da. Erakunde, udal, aldundi eta gobernu guztiei dagokien erantzukizuna da. Horren ordez, pertsona horien bertsio kriminalizatzailea azpimarratzen da. Pertsona batzuek egiten dituzten gizalegearen aurkako ekintzen erantzukizunak esleitzen zaizkio kolektibo bati.
Gai horri buruz poliziak eta udalak argitaratzen duten bertsioa bakarrik duen edonork, funtsean komunikabide gehienek zabaltzen dutena, El Infiernon bizi direnen ondorio kriminalizatzaile bat aterako du, eta hori ez da bidezkoa bertan bizitzera behartuta dauden gehienentzat, alternatibarik ez dutelako. Aldi berean, udalari balio dio egoera horri eusteko duen erantzukizuna saihesteko.
Hona hemen Hiritarron Harrera Sarearen oharra:
Infernua
Infernuan egin berri den polizia-jarduerak urrunetik datorren arazo batera garamatza: etxerik gabeko ehunka pertsona daude, eta erakundeek ez dute horientzat alternatibarik eskaintzen. Kolektibo horiekin lan egiten duten gizarte-erakundeek behin eta berriz planteatzen diete erakundeei, erantzunik aurkitu gabe.
Konfinamenduaren ondorioz, erakundeek larrialdizko instalazioak jarri behar izan zituzten etxerik gabeko pertsonak kaletik kentzeko betebeharra betetzeko. Une horretan, oso ondo etorri zitzaien bertan behera utzitako eraikinak egotea, non pertsona asko bizi ziren, horrek gaitu behar zituzten bizitokien kopurua murrizten baitzuen. Horrela, kalean zeuden pertsonen bizitoki-premiei behar bezala heldu zietela iruditu zitzaien. Errealitatetik urrun. Aldi horretan, eta bereziki konfinamendua amaitu zenean, Harrera Saretik behin eta berriz esan genuen erakundeek plan bat egin behar zutela arazo horri aurre egiteko. Jaso dugun erantzuna isiltasuna izan da. Baina ostrukaren politikak ez ditu arazoak desagerrarazten.
Alkateak osasun publikoko arazoak aipatu ditu. Baina bai bitxia! Horren ondorioz lehen kaltetuak baldintza horietan bizitzera behartuta daudenak dira, pandemiaren aurretik baino egoera okerragoan egonik oinarrizko zerbitzuetara (dutxara, ikuztegira…) sarbiderik ez dutenak. Zer esanik ez elikagai faltaz.
Hurrengo udal adierazpenetan, itxaropena Infernuko eraikinak eraisten direnean dago. Eta orduan zer gertatuko da han bizi diren ehun pertsonekin? Beste eraikin batzuk okupatzen dituztenekin edo gaua zuzenean kalea gorrian igarotzen dutenekin bat egitera gonbidatuko zaie?
Berriro diogu, Donostiak, Gipuzkoak, ezin diela bizkarra eman bizitza egiteko babes duinik ez dutenei. Egoera horri aurre egin behar zaio. Eta ezin da gehiago luzatu.
Garrantzitsua da, halaber, mezu mediatikoek gertakariak testuinguruan kokatzen jakitea. Kazetaritzaren oinarrizko maximora egokitzen dira, eta horrek iturri guztiei galdetzea eskatzen du, ez soilik ofizialei, baita eragindako pertsonei ere. Kolektibo osoari pertsona batzuen jarduera antisozialak ez orokortzea. Saihestu dezagun irtenbideak bilatzen laguntzen ez duen kriminalizazioa. Eta ez dezagun identifikatu etxerik gabeko pertsonen egoera atzerritarrei soilik eragiten dien zerbait dela; izan ere, horrekin guztiarekin erraztu egiten dira gizartean dauden aurreiritzi xenofobo eta arrazistak, atzerritartasunari buruzko legeak bigarren mailako herritar gisa eratzen dituen pertsona batzuekiko. Igande honetan, manifestazioa deitu dute infernutik, euren aldarrikapenak defendatzeko. Espero dezagun erakundeen arreta lortzea, haien egoerari aurre egiteko.
