Faltan sentitzeari buruz
Afaldu berri dugu eta zure urtebetetzeaz galdetzen dizut, interesatzen zaizkigun liburuei eta ikusi nahi ditugun filmei buruz hitz egiten dugu. Idazten ari zaren gidoia zertaz doan kontatuko didazun zalantzan jartzen duzu, baina, azkenean, trama kontatzen didazu, nahiz eta ni lehen irakurleetako bat izango naizen. Zoriontsu egiten nau hori egiteak, zoriontsu egiten nauelako zugandik zer ateratzen den jakiteak (pena ematen dit hainbeste galtzeak). Lehen aldia da elkarrekin bizi ginen etxetik kanpo elkar ikusten dugula. Kalera irten gara eta iluntasuna udako gauak bezain nostalgikoa da. Umetan hemen etzaten zinen, eraikin altuak zure gainera erortzen ikusteko. Nik ere gauza bera egiten nuen beste hiri batean, horietako eraikin gabekoa, lagun baten beharraz jota. Baina badakizunez, ez dizut halakorik esaten. Oso mingarria egiten zait iraganeko pertsonez sentitu dudana hobeto gogoratzeko dudan erraztasuna, haien hazpegiak, aurpegia edo espresioak baino. Egoismo mota baten moduan hartzen dut, nahiz eta nire kontrolpean ez egon. Zuri kontrakoa gertatzen zaizu, denborak emozioak ia ikusezin bihurtzen dizkizu.
«Egia esan, askotan, beste ezer ez gorde nahiko nuke, jatorrizko erreferentzia izateagatik oroitzapena mantendu beharrik ez izan»
Elkarri agur esaten diogu, ez gara atari berera sartzen, metrorantz noa. Beldur naiz nitaz ahaztuko ote zaren, nire aurpegiaz (han) gogoratzen zarela pentsatzea gustatzen zaidalako, nahiz eta egun gehienetan nik ez dudan ezta ezagutzen ere (hemen). Izugarri sentitzen dut zure falta, elkar ezagutu dugulako sentitzen dudan esker on amaigabea izugarria den bezala. Ez nekien horrelako adiskidetasuna behar nuenik zurekin izan dudan arte.
Gure elkarrizketak ia gogoratuko ez dituzten pertsonen objektuak gordetzen ditut oraindik: harriak, notak, eskumuturrekoak eta gutunak ere bai. Karta guztiak gordetzen ditut, baita autobuseko txartelak ere. Horrelako zerbaitek lekua egiten du hemen nire gorputzean, eta batzuetan ez dut lortzen nire proiekzioetatik askatzea. Etengabeko iragana sortuz bizitzeko aukerak erabateko ikara sortzen dit. Egia esan, askotan beste ezer ez gorde nahiko nuke, jatorrizko erreferentzia izateagatik oroitzapena mantendu beharrik ez izan. Memoriak gorde eta babestu ondoren, gogoratzen duen gorputzetik zer geratzen da, zein da gogoratzen duen gorputz hunkituaren arrastoa.
